1919 চনত দুজন ব্ৰিটিছ বিজ্ঞানীয়ে এলবাৰ্ট আইনষ্টাইনৰ সাধাৰণ আপেক্ষিকতাৰ বিতৰ্কিত তত্ত্বক প্ৰমাণীকৰণ কৰাৰ উদ্দেশ্যে এটা পৰীক্ষা কৰিছিল। এই ভৌতিক তত্ত্বটোৱে প্ৰস্তাৱ দিছিল যে বিশ্বব্ৰহ্মাণ্ডটো চাৰি-মাত্ৰিকাযুক্ত আৰু সূৰ্যৰ দৰে বিশাল বস্তুবোৰে প্ৰকৃততে স্থান-কালৰ গাঁথনিটো বিকৃত কৰে। দৰাচলতে, এডিংটনে উপলব্ধি কৰিছিল যে সম্পূৰ্ণ সূৰ্যগ্ৰহণৰ সময়ত চন্দ্ৰই সূৰ্য্যৰ পোহৰক বাধা দিয়ে, যাৰ ফলত সূৰ্যৰ ওচৰৰ তৰাবোৰ দৃশ্যমান হয়।